Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Her şey böyle başladı. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. . İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. . Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. . Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. . Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. . Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu.

Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Her şey böyle başladı. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. . Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. . David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. . . Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. . David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu.